و آنچه دیالمه نوشت...

 تحلیلی نو و عمیق از توبه در اسلام که کمتر جایی می توانی آن را بیابی.اما نکته مهم آن است که دیالمه می کوشید تا با تبیین حقایقی در اسلام تفاوت آن را با مکاتب و اندیشه های بشری دیگر آشکار سازد، دقت در همین دست نوشته شاهد صدق مدعای ماست:

توبه...

شورانیدن یک فرد علیه تبهکاری شخص خودش کاری است که اسلام فراوان در طول تاریخ کرده و می کند. اسلام به حکم آنکه دین است و در درونی ترین لایه های وجود انسان نفوذ می کند و از طرف دیگر بر فطرت انسانی انسان تکیه دارد قادر است فرد را علیه تبهکاری خودش برآشوباند و بشوراند و انقلاب خود علیه خود بوجود آورد که نامش توبه است.

ایدئولوژی های گروهی و طبقاتی تنها قدرت انقلابی شان شورانیدن فرد علیه فرد دیگر یا طبقه علیه طبقه دیگر است ولی هرگز قادر نیستند انقلاب فرد علیه خود بر پا کنند همچنانکه قادر نیستند فرد را در درون خود از ناحیه خود تحت مراقبت و کنترل قرار دهند.

ادامه ی مطلب  سیاسی است ... 

 

---

 قرار بود مطلب سیاسی ننویسم ولی وقتی نظاره گر  عکس شهید دیالمه می شوم و از طرفی رفتار نمایندگان به ظاهر اصولگرا را می بینم دیگر دست و دلم به خود اجازه سکوت نمی دهند...

آنچه در هفته گذشته در جلسه رای اعتماد مجلس اتفاق افتاد نشان از تعامل (شما بخوانید لابی بهداشتی) بسیار عالی بین مجلس و دولت بود.ثبتنام 148 نماینده مجلس برای نطق در موافقت با کابینه و حتی اختصاص یافتن وقت دولت به 5 نماینده مجلس برای دفاع از وزرای پیشنهادی و رای اعتماد بالا به اکثر وزرا و ثبت رکورد بیشترین رای به وزیر اقتصاد، بهداشت و نیرو از دیگر اقدامات بی‌سابقه نمایندگان بود که در تاریخ جمهوری اسلامی ثبت شد.

برخی از نمایندگان استناد به فرمایشات مقام معظم رهبری مبنی بر کمک به دولت را دلیل رای بالا به کابینه و رای اعتماد به برخی از وزرای دخیل در فتنه 88 دانستند، غافل از این که این فرمایش حضرت آقا مخالف با وظیفه ذاتی نمایندگان یعنی نظارت بر وزرا نیست بلکه بیشتر جهت جلوگیری از داشتن نگاه حزبی در بررسی رای اعتماد به وزراست.اما با اعتماد به تفسیر نمایندگان باز هم به یک تناقض بزرگ در رفتار مجلس خواهیم رسید؟ در بیان مورد اشاره، رهبر انقلاب می‌گویند که هشت سال پیش هم به منتقدان دولت جدید در آن وقت، همین توصیه را داشتند و امروز هم، هم‌چنین. چرا در هشت سال قبل این توصیه مهم و راه‌گشا نبود و امروز هست؟

آقای دکتر توکلی "دشواری وضع معیشت مردم و اقتصاد کشور ، فشار کشورهای غربی و لزوم حفظ اتحاد" را دلایل موافقت با کابینه دولت دانستند که بسیار درست و معقول میباشد. اما سوال دیگر این است که کدام یک از این شرایط نسبت به 4 سال پیش تغییر یافته است؟ چرا در سال 88 که کشور در اوج فشار از داخل و خارج کشور بود این آقایان به فکر اتحاد نبودند و به مخالفت با کابینه دولت پرداختند و «برای حفظ منافع مردم و کشور»، خواستار ارزیابی کابینه (یعنی رای ندادن به آن) شدند. مگر همین مجلس و در راس آن آقایایان لاریجانی و توکلی نبودند که در اوج فشار اقتصادی به جای کمک به بهبود وضعیت معیشت مردم ، فقط به فکر سوال و استیضاح رئیس جمهور و وزرا بوده که هر بار با تذکر رهبری مواجه شدند! 

سوال دیگر این است که چرا تا به این لحظه شاهد هیچ گونه عکس العملی از طرف ریاست مجلس و نمایندگان در مورد انتصاب آقای توفیقی به عنوان سرپرست وزارت علوم نیستیم؟ مگر ایشان دست کمی از آقای میلی منفرد در قضایای سال 88 دارند؟چرا شاهد هیچ عکس العملی نسبت به انتصاب آقای نجفی به سازمان میراث فرهنگی نیستیم؟  این رفتار رئیس جمهور به معنای تعامل با مجلس است یا دهن کجی به رای مجس؟ 

با این اوصاف نتوانستم قبول کنم این رفتار مجلس در راستای اطاعت از امر رهبری و تعامل با دولت بوده و جز "لابی بهداشتی" اسم دیگری برایش پیدا نکردم.

در آخر به شهیدمان بگویم " خانه ملت خالی است از یاد تو..."