منظومه های روی زمین....

محمد باقر مشهدی عبادی را همه با چهره ی خندانش می شناسند و دلی بزرگ به وسعت دریافت تمام خوبی ها.

گم نام بودن خصیصه ی جدایی ناپذیر سرداران عاشورایی است. همان دلاور مردانی که مرگ را به سخره گرفتند و نام بزرگ خودشان را در میان خاطرات هشت سال دفاع مقدس با رنگ خون، ماندگار کردند. شاید که گاهی سراغشان برویم و درس انسان بودن را در میان حرکات خدایی شان بیاموزیم.

 
چیزی نشده صدام منو گاز گرفته 

یکی از فرماندهان شجاع و دلیر گردان های لشکر عاشورا ایشان بودند. در عملیات حضرت مسلم ابن عقیل در گردان شهید مدنی بودند. شب عملیات وصیت نامه خودش را به بنده داد. با بیان شیرینی که داشتند همراه با آقای سید احمد موسوی و شهید اصغر قصّاب لحظاتی در تاریکی شب توفیق حاصل شده بود، ما را مورد توجه قرار دادند و با شور و حال عجیبی به طرف محل عملیات حرکت کردند و رفتند .

ایشان در عملیات ذکر شده خط شکن بودند و چه حماسه هایی که آفریدند. روزهای عملیات ما به اورژانس و معراج شهداء زود زود سر می زدیم . از برادران مجروح و شهید اطلاع حاصل می کردیم . طبق معمول در جلوی بهداری اورژانس صحرائی ایستاده بودیم که اول مجروحین را به آنجا می آورند و بعداً به عقبه می فرستادند.

ناگهان یک آمبولانس رسید همه دورش جمع شدند همه برادران حاضر به یکدیگر می گفتند بیایید مشهدی عبادی را هم آوردند. دیدیم از آمبولانس پیاده شده دو نفر از بازوانش گرفته اند . مجروح بود ولی می خندید و شوخی می کرد، ما فوراً رسیدیم وپ رسیدیم که چه شده ؟ با خنده و با صدای بلند می گفت : چیزی نشده صدّام منو گاز گرفته .



در رشادت و نترسی شهره بود

خیلی خودمانی بود و می خواست فرماندهی بر قلب های بسیجیان داشته باشد نه به صورت یک نظامی . خیلی با برادران نزدیک و صمیمی بود. از نظر اخلاق یک فرمانده نمونه و عاری از تکبر بود. هیچ فرقی بین خود و نیروهایش قائل نبود و خود را سربازی برای پیشبرد انقلاب می دانست و همیشه با برادران بود، حتی شام یا نهار را نیز بین برادران می خورد. در عملیات با رشادت کامل و اعتماد به نفس شرکت می کرد و حسین وار به جنگ می پرداخت.

او می توانست به تنهایی در میان عراقی ها بماند و هیچ تردیدی به خود راه ندهد و این از روحیه بارز یک فرمانده خوب و متکی به نفس بود . در میان رزمندگان به رشادت و نترسی مشهور بود. روحیه اش آنطور بود که هیچ کس حاضر نمی شد، غیر از او با فرمانده دیگری به عملیات برود. نیروها همیشه می گفتند که باید او نیز حضور داشته باشد چون هیچ وقت نمی گذاشت که رزمندگان روحیه شان را ببازند و همیشه آنها را در روحیه ای عالی نگه می داشت.

مشدى عباد را هم آورده‏ اند...

در والفجر چهار که به دستور سردار عاشورائیان آقا مهدى باکرى، معاونت فرماندهى گردان امام حسین را برعهده داشت، پس از شش روز نبرد بى ‏امان به شدت زخمى شد...

مشدى عباد چنین بود. پیوسته زخم مى‏ خورد، با اینحال دوباره به میدان کارزار برمى‏ گشت. گویى پیوسته در انتظار زخم آخر بود، زخم سفر...

اکنون محمدباقر مشهدى عبادى رفته است. چندین روز از عملیات خیبر مى‏ گذرد. آیا شهید شده است؟ اگر شهید شده است پس جنازه‏ اش کجاست؟...

خدایا! تو مى‏ دانى از زمانى که نامت با قلبم گره خورده است، در تمام لحظه‏ ها فقط نام تو را بر زبان آورده‏ ام و در تمام خطرات فقط تو با ما بودى. در شب‏هاى تاریک سنگر مونس ما بودى.

پروردگارا! براى آنچه که انجام داده‏ ام اجرى نمى‏ خواهم و به خاطر کارهایى که کرده‏ ام فخر نمى‏ فروشم، زیرا آنچه را که انجام دادم، تو میسّر گردانیدى...

خدایا! بى‏ چیزم! چه خوش است دست از جان شستن و از اسارت آزاد شدن، بى‏ هراس علیه ستمگران جنگیدن، پرچم حق را در صحنه خطر برافراشتن، به همه باطل‏ها و طاغوت‏ها نه گفتن، با مسرّت و شادى به استقبال شهادت رفتن. خوشتر است از همه چیز بریدن و به خدا پیوستن. اى کاش وقتى شهید شدم، جسم مرا پیدا نکنند.

اگر شهید شده است؟... کسى چه مى‏ داند. چیزى نمى‏ دانم. همین قدر مى‏ دانم که از شروع عملیات خیبر تاکنون بى‏ امان با گردانش جنگیده است. گردان امام حسین بود که خط دشمن را شکست. چندین روز است که دشمن به طور وحشتناکى روى جزیره مجنون آتش مى‏ ریزد. طورى که انگار مى‏ خواهند هر طورى شده، خود جزیره را از بین ببرند...

مشدى عباد در زیر باران گلوله و ترکش، در لابلاى انفجارهاى گوشخراش لحظه ‏اى آرام و قرار ندارد. به بچه‏ هاى گردان روحیه مى‏ دهد: تا آخرین نفر باید مقاومت کنیم.

گردان امام حسین به محاصره درآمده است. دشمن سنگین‏ترین پاتک‏هاى خود را ترتیب داده است. امام پیام داده است: جزایر باید حفظ شود

مشدى عباد، سودایى است. دیگر آتش و انفجار نمى‏ شناسد. سبک‏تر از نسیم سنگر به سنگر مى‏ گردد...

شهید شده است؟ نمى‏ دانم! نه، مى‏ دانم.

دست مشدى عباد با تیر مستقیم قطع شده است. مى‏ جنگد، حلقه محاصره تنگ‏تر مى شود. روز هفتم اسفند ماه هزار و سیصد و شصت و دو! روز عاشوراى گردان امام حسین ...

دست مشدى عباد قطع شده است. ایستاده است. مى‏ جنگد. بچه‏ هاى باقیمانده گردان، با دیدن وضع مشدى عباد، شیرتر از شیر شده‏ اند. مشدى عباد آخرین پیامش را با بیسیم به آقا مهدى، فرمانده لشکر مى‏ رساند: سلام ما را به امام برسانید. بگویید که مشدى عباد و نیروهایش تا آخرین قطره خون حسین‏ وار جنگیدند و حسین‏ وار شهید شدند.

ترکش و تیغ مى‏ بارد. مى‏ گویند مشدى عباد ترکش خورده است. شهید شده است. اگر شهید شده است جنازه‏ اش کو؟

اى کاش وقتى شهید شدم، جسم مرا پیدا نکنند. خودش اینطور مى‏ گفت. باز هم دغدغه ‏اى در دل دارم. نکند شهید نشده باشد... مى ‏روم سراغ آقا مهدى، فرمانده لشکر...

دوباره بعد از سال‏ها عطر آسمانى شهادت کوچه‏ هاى شهر را از هوش مى‏ برد.

آدم‏هاى شهر دوباره حس مى‏ کنند که جنگى بوده است و جنون و جراحتى. سالهاست که طبل جنگ خاموش شده است و هنوز خون لاله‏ ها در جوش و خروش است.

شهدا را آورده‏ اند، شهداى گمشده را. مشدى عباد را هم آورده‏ اند...

گردان امام حسین در محاصره است. واپسین بچه‏ هاى گردان در خاک و خون مى‏ غلتند. مى‏ گویند مشدى عباد هم ترکش خورده است. شهید شده است. مى‏ روم سراغ آقا مهدى. هر چه باشد آقا مهدى بهتر مى ‏داند چه شده است. بغض گلویم را گرفته است. از نحوه شهادت یا اسارت برادرم سؤال مى‏ کنم. آقا مهدى با صدایى محکم و محزون مى‏گ وید: بنده باور نمى‏ کنم که بتوانند مشدى عباد را اسیر کنند. او مرد رزم و جهاد بود. مطمئنم که تا آخرین لحظه مبارزه کرده و به شهادت رسیده است.

روزها گذشت  پیکر پاک برادر در سال 1375 به خانه برگشت و در گلزار شهدای وادی رحمت آرام گرفت.

بخشی از وصیت نامه شهید

چه خوش است دست از جان شستن و دنیا را سه طلاقه کردن، ‌از همه قید و بند اسارت حیات آزاد شدن، بدون بیم علیه ستمگران جنگیدن، ‌پرچم حق را در صحنه خطر و مرگ بر افراشتن، ‌به همه طاغوت‌ها و باطل‌ها و تمامی نا حق‌ها نه گفتن، ‌با سینه باز و با مســرت و شادی به استقبال شهادت رفتن و ‌. . . دوست دارم که کــوله بار خود را از غــم و اندوه و درد و رنج انباشته به دوش کشــم و شنا کنـان سوی ساحل مرگ بروم. خوش دارم وقتی که شهید شدم، جسد من را پیدا نکنند تا دیگر یک وجب از خاک این دنیا را اشغال نکنم.»